PRZYCHÓD Z TYTUŁU MIESZKAŃ SŁUŻBOWYCH
Problematyczne dla urzędów skarbowych w ostatnim czasie stają się między innymi noclegi zapewniane pracownikom w trakcie podróży służbowych czy wynajmowane mieszkania dla pracowników jako bonus do wynagrodzenia.
Kluczowa jest tu kwestia w czyim interesie leży zapewnienie pracownikowi mieszkania. W przypadku delegacji uznanie, organy podatkowe twierdzą, że najem następuje w interesie pracodawcy, więc przychód po stronie pracownika w takim wypadku nie powstaje. Jednak jeśli chodzi o przyznanie pracownikom możliwości nieodpłatnego korzystania z mieszkania służbowego istnieje ryzyko potraktowania tego świadczenia jako nieodpłatnego przychodu pracownika. W takim przypadku wartość świadczenia odpowiadająca np., czynszowi za mieszkanie stanowiłaby podstawę do pobrania podatku PIT i naliczenia składek na ZUS.
W tym zakresie ukształtowały się dwie linie orzecznicze. Według pierwszej przeważającej jeszcze do końca 2018 r. zapewnienie mieszkania leży w interesie pracodawcy i jako takie nie powinno być opodatkowane. Z początkiem tego roku sądy zaczęły zmieniły jednak podejście uznając, że udostępnienie mieszkania stanowi przychód pracownika (tak m.in. wyrok NSA z 29 listopada 2018r. sygn. akt II FSK 799/18, wyrok WSA w Gorzowie z 8 maja 2019 r., sygn. akt I SA/Go 163/19, WSA w Rzeszowie z 9 kwietnia 2019 r. sygn. akt I SA/Rz 136/19, wyrok WSA w Gliwicach I SA/Gl 871/18 ).
Z racji tego, że linia orzecznicza nie jest jednolita nie można przesądzić, czy w danym przypadku rozstrzygnięcie nastąpi na korzyść pracownika czy też nie. Trudno nie zgodzić się, że obecnie interesy pracodawcy i pracownika nierzadko pokrywają się, co daje ogromne pole do argumentacji w tej kwestii.
STANOWISKO TK
Przypominamy, że w wyroku Trybunału Konstytucyjnego wydanym 8 lipca 2014 r. (sygn. K7/13) zostały określone trzy warunki uznania za przychód ze stosunku pracy otrzymanych przez pracownika świadczeń. Przede wszystkim świadczenie to musi być spełnione w jego interesie i przynieść mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub ewentualnie uniknięcia wydatku, przy czym korzyść ta ma być wymierna i indywidualna. Ponadto pracownik powinien korzystać ze świadczenia w pełni dobrowolnie.